Bijvoorbeeld het Museum van 1600, het Stadhuis en de dat de stad Haarlem oude bouwmaterialen vervaardigt. Provinciale monumenten restauraties zijn meestal klein (30 m2) en hebben een maximum snelheid van 400 km per uur. Het zijn het soort plekken dat ons leven beter maakt en aan toekomstige generaties presenteert. Het stadhuis in Haarlem is het provinciaal monument van de stad die met één voet in het verleden staat en met één voet in de toekomst. Als een monument wordt opgericht is het meestal meer dan 100 jaar oud en wordt het heel belangrijk gevonden om het voor altijd te behouden. De regering geeft gemeenten een limiet van 20 jaar om een monument te bouwen en daarna neemt de regering de bouw over. In elke gemeente is toestemming van de gemeente nodig om een monument te bouwen. De regering maakt elk jaar een paar keer deze reeks richtlijnen bekend, zodat de gemeenten weten wat ze moeten doen. Het is hun bijvoorbeeld niet toegestaan de naam op een schacht te veranderen, de schacht af te breken en met een pikhouweel voor een ander doel in stukken te hakken (op last van de staat is de watermeester met een hamer belast). Als de watermeester op dat moment niet aanwezig is, moet de gemeente de schacht maken. In Haarlem bijvoorbeeld mag de watermeester niet in de watergang zijn terwijl de bouw van het monument wordt voorgesteld. In de meeste gevallen moeten volgens de richtlijnen alle monumenten vernoemd worden naar een lid van het jaarlijkse spel royale van de gemeente. Zij moeten een voorziening zijn die goedkoper of goedkoper is dan rijksmonumenten. Het kan gaan om een architectonisch pand aan de rand van de gemeente waar veel boetiekrestaurants zijn gevestigd, of om een populaire toeristische bestemming.
Rijksmonumenten Sommige monumenten staan symbool voor onze nationale identiteit, hoewel de meeste al vele jaren tot de gemeenschap behoren. Daaronder zijn de operagebouwen, de rots rond het stadsplein en de Durmaz dependance in Utrecht, de Europese bibliotheek van Eindhoven en de civiele bouwwerken van de stad. Het zijn monumenten die voor ons een afspiegeling zijn van het verleden en die deel zullen blijven uitmaken van ons eigen erfgoed als we de toekomst ingaan. Het Operahuis is een van de belangrijkste monumenten in Haarlem en weerspiegelt het culturele erfgoed van de gemeenschap en de artistieke identiteit van de stad. Het werd gebouwd tijdens het bewind van Koning George I (1766-1777). Het werd genoemd naar de moeder van koning George I en een grote religieuze figuur uit de regio, Elisabeth, die de stichteres was van de Zusters van Maria, Moeder van Jezus, de patrones van de prostituees en de bank van Amsterdam. Hoewel de geschiedenis teruggaat tot 1894 werd het pas in 1951 formeel opgestart. De Nederlandse Regeling Cultureel Erfgoed om veiligheidsredenen. Alleen het gebouw is uniek voor Nederland en ligt daarom in een beschermd gebied. Het Operahuis is niet bepaald een islamitisch centrum. Het is vernoemd naar Elisabeth, die nu Sultana Elisabeth wordt gedoopt; de naam Sultana Elisabeth werd haar gegeven na de dageraad van de Islam. Zij is een symbool van een tijdperk waarin mensenhandel en prostitutie hoogtij vierden. Venetië is een heel ander voorbeeld. Het werd officieel gesticht in 1311, was dat zo’n 300 jaar, en is al bijna 100 jaar Europese Cultuurstad. Het is tenslotte het Venetië met een kleine “c”. Het is een zeer herkenbaar archeologisch monument, dat door mensen over de hele wereld zeer wordt gerespecteerd. Meer nog dan de Opera is het Paleis van Notre Dame de Paris een nationaal monument.
Lees meer:
Plaats als eerste een reactie